Film który przypomina nam o tym,że nie jesteśmy tacy sami, że się różnimy, że tych różnic jest wiele i że wcale nie muszą dotyczyć cech fizycznych. I nawet jeśli jakiś "odmieniec" ma serdecznie dość swojej inności i chce się upodobnić do masy, do średniej, do naszego wyobrażenia na temat człowieka idealnego to często jest to poza jego możliwościami.

Szczęście w nieszczęściu jeśli "odmieniec" nie ma nóg i jeździ na wózku, albo jest dzieckiem autystycznym, albo ma przewlekłą i nieuleczalną chorobę serca. Wtedy przynajmniej dostanie nasze współczucie - współczucie ludzi mądrych którzy wiedzą że to nie jego winna, że tak chciał Bóg. Dostanie pomocną dłoń przy wysiadaniu z autobusu, wsparcie z fundacji Polsat i uprzywilejowane miejsce parkingowe.
Gorzej jak ten "odmieniec" ma za wysoki poziom fenyloetyloaminy, oksytocyny, albo ogólnie Bóg chciał by jego kod genetyczny różnił się bardziej od średniej niż reszty z nas wszytko w nim rozregulował łącznie z ilością gamma-hydroksymaślanu i innych neuroprzekaźników odpowiedzialnych za odczuwanie. Wtedy od wszystkich mądrych ludzi dostanie najwyżej odtrącenie i samotność, a od idealnych dobrze wychowanych i pasujących do naszego wyobrażenia milutkich chłopców penisa w usta i przezwisko dziwki.


Nie wiem czy nadpobudliwe zbyt dojrzałe jak na wiek dziewczyny zachowanie Melissy było związane z jakimiś zaburzeniami hormonalnymi wieku dojrzewania, czy po prostu odziedziczyła zbyt wiele cech po swojej ukochanej babci - niepoprawnej romantyczce z epoki gdzie ludzie byli po prostu lepsi. Czy było to związane z tym że dziewczynie rodzice nie poświęcali zbyt wiele uwagi. A może wszystko po trochu.
Pewne jest to że jej jedynym defektem była tylko ta wrażliwość i nieumiejętność radzenia sobie z uczuciem które zdominowało jej życie. Niby nic a zderzenie jej defektu jej "ułomności" z naszym tolerancyjnym, bardzo humanitarnym pełnym współczucia dla "ułomności" światem skończyło się dla niej o mały włos tragicznie...

Gorąco polecam ten film wszystkim, którzy uważają się za tolerancyjnych miłych i współczujących a mimo to wydają dziesiątki wyroków: to dziwka bo się puszcza, tamten to oszust i kłamca ta to zła matka bo o dzieci nie dba bez zadania sobie jednego podstawowego pytania bez jakiego niemożna mówić o jakiejkolwiek empatii: DLACZEGO? Bez pytania dlaczego nie może być mowy o zrozumieniu, bez zrozumienia o tolerancji.